Nie powiem, świetne to jest, bardzo mi się spodobało, Skeni, ty to masz talent do pisania opowiadań.
Chociaż, jak się nie mylę, nawiązujesz do anime, choć anime nie oglądam, ale przeczytałem powyższe rozdziały i mi się spodobały.

Pisz tak dalej .

Co tobie mogę napisać? Jedynie to, że ten rozdział tak, jak poprzedni nie miał nudnych fragmentów, tylko całość była tak samo fajna, więc znów ci tu nie zaznaczę. Jeżeli chodzi o twoje rozdziały to ciężko jest mi skomentować te, które w całości są bardzo fajne lub te mało ciekawe. Najprościej jest mi pisać o tych, które mają ciekawą wersję, a później w jednym rozdziale jest bardziej interesująco. Nie umiem się też zdecydować, który rozdział masz lepszy: ten czy poprzedni.

A więc jak obiecałam, tak piszę. Powiem, że spodziewałam się czegoś więcej. Nie było mnie trochę, a tutaj tak mało dodane, że aż się zdziwiłam. Spodziewałam się, że będę miała ciekawą lekturkę na nockę, przygotowałam picie i jedzonko, a tutaj taki zawód...
Ale cóż pomogę powiedzieć? Za krótkie rozdziały. Dlaczego one są takie króciusieńkie?! Ogólnie to nie mam nic więcej do powiedzenia. Idzie ci coraz lepiej. Brakuje mi tutaj opisów emocji (ogólnie jest mało opisów, według mnie). Jeżeli piszesz z pierwszej osoby, to twoje opisy nie powinny być takie obiektywne, a raczej subiektywne. To są jego przeżycia i on powinien to wszystko opisywać swoimi oczami i odczuciami.
Chciałabym Ci przytoczyć jakiś konkretny przykład, ale teraz mogę tylko tak ogólnikowo, bo jakoś niczego nie mogę na razie rozwinąć.
A więc na przykład mogłeś napisać, że gdy okazało się, iż znajdują się w tych tunelach, to Andy miał mętlik w głowie, próbował jakoś rozwiązać ta zagadkę, ale nie potrafił. Serce zaczęło mu bić szybciej z nerwów, że się zgubili albo coś zrobili nie tak. Mógł spojrzeć po swoich towarzyszach i zobaczyć na ich twarzach rozmyślanie, jak bledną ze strachu...
Czy coś w ten deseń. Rozumiesz? Mam nadzieję, że tak.
Pozdrawiam i życzę dużo weny .