Wywiad: Iginio jako jedyny wierzył w Winx Club

Nikt nie wierzył w Winx Club poza jego twórcą. Iginio Straffi, twórca serialu animowanego Winx Club i założyciel włoskiego studia Rainbow SpA, ma wiele opinii na temat tego, jak wyglądały kreskówki z przełomu lat 90. i wczesnych lat 2000.

„Naprawdę nie było nic dla dziewczyn”, mówi dla Polygonu. „A to nie było sprawiedliwe. To nie było miłe”.

W tamtych czasach, jak mówi Straffi, większość zachodnich animacji była dostosowana do chłopców, z męskimi postaciami wyruszającymi na przygody. Chciał stworzyć kreskówkę z dziewczynami w rolach głównych, specjalnie dla dziewczyn. Większość ludzi nie wierzyła w tę wizję.

„Szczerze mówiąc rynek nie był wtedy przychylny, ponieważ kupujący mówili mi, że wiele dziewczyn ogląda teraz live action dla dzieci. Popularne były filmy Disneya, takie jak Lizzie McGuire i kilka innych sitcomów Nickelodeon”, mówi. „Pomyślałem, że wcale tak nie jest. Stwierdziłem, że potrzebujemy bohaterów, nie tylko w sitcomach, ale z mocami w świecie fantasy, z którymi dziewczyny mogą się identyfikować i chcą być jedną z nich. I tak naprawdę walczyłem o ten pomysł.”

Winx Club zadebiutował we Włoszech, ale znalazł się również w USA u dystrybutora 4Kids, który regularnie zajmował się importowaniem kreskówek. Spektakl opowiada o nastoletniej dziewczynie o imieniu Bloom, która odkrywa, że ​​ma moc płomienia smoka i udaje się do szkoły dla czarodziejek w Magicznym Wymiarze. W szkole Alfea poznaje mnóstwo innych dziewczyn o różnych zdolnościach, poznaje fantastyczny świat i odkrywa sekrety swojej przeszłości. Pełna jasnych, stonowanych w klejnoty wizualizacji i modnych strojów, Winx Club podkreśla przyjaźń między kobiecymi postaciami, które stawiają czoła złoczyńcom.

W tym czasie 4Kids nadawały seriale takie jak Pokémon , Yu-Gi-Oh! , oraz Młodzi Tytani, Żółwie Ninja, co oznaczało, że w składzie wyróżniały się magiczne dziewczyny, takie jak Winx Club. Jak się okazuje, przeczucie Straffiego było słuszne: dziewczyny uwielbiały Winx Club, a serial trwał znacznie dłużej niż pierwotnie zaplanowane cztery sezony. W końcu zaczął być nadawany na Nickelodeon, a ViacomCBS kupił Rainbow w 2011 roku i współprodukował Winx Club. W 2012 r. w Nick Junior miał premierę odświeżony program, dostosowany do młodszej publiczności, a w 2021 r. Fate: The Winx Saga, serial dla młodych dorosłych z aktorami na żywo przeznaczony dla tych, którzy dorastali z serialem, którego premiera miała miejsce w serwisie Netflix. Chociaż świat Winx ewoluował w tych dwóch rozgałęzionych kierunkach, dziedzictwo oryginalnego serialu pozostaje. Winx Club przełamał oczekiwania, udowadniając, że dziewczęta również oglądają kreskówki przepełnione akcją.

„Możesz pomyśleć, że jest to teraz coś bardzo powszechnego, ponieważ mamy mnóstwo bohaterek, które są silniejsze niż chłopcy i mężczyźni” – mówi Straffi. „Ale uwierz mi, 20 lat temu, kiedy po raz pierwszy prezentowaliśmy Winx… nie było to tak oczywiste, że postacie żeńskie kontrolują swoje przeznaczenie, swoje życie, są niezależne ze swoimi osobowościami i wszystkimi innymi rzeczami, które reprezentuje Winx Club.

Od samego początku Straffi chciał, aby serial był wyjątkowy. Zdecydował, że serial powinien koncentrować się na czarodziejkach, ponieważ chciał przekształcić je w bardziej współczesne stworzenia: „Czarodziejka nie oznacza wróżki chrzestnej czy kobiety z różdżką. To może być coś bardzo świeżego, bardzo dynamicznego.” Zespół Rainbow pracował niestrudzenie, aby te czarodziejki były odpowiednie, do tego stopnia, że nawet całkowicie usunęli prawie kompletnego pilota, gdy Straffi postanowił zmienić wygląd i historię. „Wyrzuciłem go, ponieważ tak bardzo chciałem zrobić coś oryginalnego i innego, a to nie było wystarczająco dobre”, wyjaśnia Straffi. W końcu postanowił wykorzystać jedną z rzeczy, z których Włochy są najbardziej znane: modę.

„Nie jesteśmy sławni i ugruntowani w rozrywce”, śmieje się. „Musiałem spróbować wykorzystać to, w czym [Włochy są] dobre”.

Nawet wśród innych kreskówek szytych na miarę, Winx Club wyróżnia się postaciami, które regularnie zmieniają stroje. Noszą modne ubrania i zmieniają je w zależności od odcinka i lokalizacji. Straffi wyjaśnia, że ​​proces animowania różnych strojów jest niezwykle kosztowny, dlatego większość twórców się tym nie przejmuje. „W końcu masz [programy takie jak] Scooby-Doo, w których postacie noszą te same stroje przez wiele, wiele odcinków, a nawet czasami w różnych warunkach pogodowych, po prostu dlatego, że jest to zbyt drogie i zbyt skomplikowane, aby je zmienić” – wyjaśnia. „Chciałem, żeby to był kolejny element oryginalności”.

„Są nastolatkami — w szkole ubierają się inaczej niż podczas uprawiania sportu, gdy wychodzą na drinka, gdy idą na plażę, na narty lub w jakiejkolwiek innej sytuacji. Pomyślałem, że możemy być bardzo modni w kreskówce, i dlatego zatrudniłem prawdziwych projektantów mody do narysowania ich garderoby”.

Estetyka wizualna serialu jest z pewnością kultowa, a publikacje modowe chwalą wygląd serii. W rzeczywistości Rada Regionalna Marche we Włoszech wybrała czarodziejki Winx do reprezentowania regionu na World Expo 2010 ze względu na ich charakterystyczne efekty wizualne. Ale podczas gdy jasna, kolorowa, bezkompromisowo kobieca estetyka serialu wyróżnia go, Straffi zwraca również uwagę, że Winx Club robił wtedy dość rzadką rzecz dla zachodnich kreskówek: ma zserializowaną fabułę, pełną zwrotów akcji, gdzie bohaterowie urosli, a historia ma konkretne zakończenie.

„To był pomysł, który ponownie nie został doceniony przez nadawców, ponieważ uwielbiali bajki, w których można zmienić harmonogram emisji” – mówi. „Chciałem poeksperymentować z czymś skomplikowanym, gdzie postacie ewoluują, mają swoistą ścieżkę — opowieść o dojrzewaniu, w której dowiadują się, kim są, jaką mają moc, skąd pochodzą. Pomyślałem, że to mocny element, który przyciągnie widzów. Będą chcieli wiedzieć, co będzie dalej”.

Większa, nadrzędna fabuła nie była jedyną inspiracją, jaką Straffi czerpał z anime. W rzeczywistości, bez sukcesu anime, Winx Club nawet by nie istniał.

„Japońska animacja sprawiła, że ​​pomyślałem wówczas, że dziewczyny oglądają kreskówki”, mówi, wskazując na Sailor Moon jako jeden z przykładów. „Wierzenie, że dziewczyny oglądają tylko seriale komediowe na żywo, nie miało dla mnie sensu”. Pomysł na transformacje również wywodzi się z anime, z długą tradycją gatunku "magiczne dziewczyny".

Winx Club nie był jedynym serialem animowanym z wieloma odcinkami i fabułą z udziałem pięciu magicznych dziewcząt, posiadającymi zdolności transformacji, który zadebiutował w Stanach Zjednoczonych w 2004 roku. Disney'owe W.I.T.C.H. posiada wiele elementów wspólnych z Winx Club i zakorzenione jest u tych samych odbiorców, którzy dorastali z obydwoma kreskówkami. Chociaż serial miał swoją premierę w tym samym roku co Winx, komiks, na którym był oparty, zaczął działać nieco wcześniej. Disney Włochy zauważyło podobieństwa między tymi dwiema kreskówkami i ostatecznie pozwał Rainbow.

„Próbowali wszcząć spór bez żadnych podstaw”, mówi Straffi. "Dlatego przegrali natychmiast, z dużym odszkodowaniem od sędziego. Udowodniliśmy, że mieliśmy kontrakt z naszym producentem od dwóch do trzech lat przed pojawieniem się pierwszego komiksu [ WITCH ] we włoskim kiosku. Naprawdę nie mieli szans”.

Podobieństwa między serialami są powierzchowne. Oba pokazują rudowłose bohaterki, ale także była nią Kim Kolwiek i Bójka. Obie przechodzą transformację, ale ten pomysł ma bardzo długą historię w anime. Ale w przeciwieństwie do Winx Club, który wciąż jest emitowany i łatwo dostępny, WITCH przestał działać po drugim sezonie. W 2021 r. nie można go nigdzie obejrzeć legalnie, a fizyczne kopie płyt DVD kosztują ponad 60 USD. Straffi uważa, że ​​serial się nie powiódł, ponieważ Disney ukierunkowany był na odbiorców neutralnych pod względem płci. „To jest coś, czego postanowiłem nie robić od samego początku”.

Światowa popularność Winx nadal przytłacza Straffiego, ale on nadal uważa, że ​​nie udało mu się w pełni przełamać rynku Stanów Zjednoczonych. Serial cieszy się ogromną popularnością w Rosji i Turcji, co go zdumiewa, biorąc pod uwagę, że Rainbow nigdy nie sprzedawała kreskówki tak mocno w tych regionach, jak w pozostałej części Europy. Ale nawet partnerstwo z Nickelodeon nie podniosło serialu do tego samego poziomu w Ameryce.

„Szczerze mówiąc, do tej pory nie jestem zadowolony z tego, co osiągnęliśmy w USA” – mówi. „Odnieśliśmy sukces i byliśmy sławni, ale nie tak bardzo jak w Europie, więc musi być coś, czego nie zrobiliśmy, coś, co powinniśmy zrobić lepiej”.

Uważa, że ​​ma to wiele wspólnego ze sposobem, w jaki amerykańskie stacje emitowały serialowe odcinki na antenie tydzień po tygodniu. „Może dzieciaki nie pamiętają, co się wydarzyło tydzień temu, i naprawdę chciałyby poznać ciąg dalszy” – mówi. Właśnie dlatego Straffi uważa, że ​​Netflix i era "napadowego oglądania" — „oglądaj, kiedy chcesz, nawet jeden po drugim” — są korzystne dla programów o strukturze oryginalnej Winx Club.

W ostatnich latach Rainbow ściśle współpracowało z Netflix, który jest gospodarzem nie tylko nowego, odmienionego World of Winx (który jest przeznaczony dla młodszej publiczności niż oryginalna kreskówka), ale także innego programu animowanego o nazwie 44 Koty. Ta bliska współpraca pozwoliła Straffiemu zrealizować jedno z jego odwiecznych marzeń: serial Winx Club przeznaczony dla starszej publiczności.

„Byłem świadkiem tej ogromnej liczby fanów kreskówki Winx na całym świecie, po 10 latach widziałem, że są nowi i starzy fani”, wyjaśnia. „A media społecznościowe pokazywały nam tego rodzaju lojalność. Pomyślałem, że dla starszych fanów, którzy są już dorośli, powinniśmy stworzyć trochę akcji na żywo.

Podrzucił pomysł współpracy z lokalnymi włoskimi studiami, nie biorąc nawet pod uwagę amerykańskich, ale żadna z jego propozycji nie doszła do skutku. Wtedy Netflix podsunął pomysł na program dostosowany do dwudziestoparolatków, co zaintrygowało Straffiego. Po namyśle wprowadzili serial do produkcji. Ponieważ film został nakręcony w Irlandii, Rainbow nie było tak zaangażowane, jak by sobie tego życzył Straffi. „Chciałbym, żeby było więcej” – mówi. – Bo to są nasze dzieci.

Dyskutowali o castingu i potencjalnych reżyserach, ale wiele ważniejszych decyzji pozostawili Netflixowi — z mieszanymi wynikami. Straffi miał pewne wątpliwości co do Irlandii, którą nazwał „ładną, ale trochę zbyt deszczową”, ale ostatecznie był bardzo zadowolony z tego, jak Szkoła Alfea i otoczenie wyglądały w serialu. Ale miał jeden problem z serialem.

„Ubrania mogłyby być lepsze” – mówi. „I będą lepsze w drugim sezonie.”

Jeśli chodzi o kontrowersyjną obsadę serialu – białe aktorki zagrały dwie postacie, które oryginalnie zostały oparte na Lucy Liu i Jennifer Lopez – Straffi mówi, że nie może o tym wiele powiedzieć, ale przewidział negatywną reakcję fanów. Ogólnie rzecz biorąc, mówi, że oglądanie, jak jego dzieło ożywa jako serial na żywo, było surrealistyczne. I ma nadzieję, że serial Netflix to dopiero początek.

Ma wielkie marzenia dotyczące przyszłości Klubu Winx. Chce stworzyć film teatralny, a także zbadać pochodzenie Trix, trzech sióstr wiedźm rywalizujących z czarodziejkami. Chce również, aby serial był tak duży w Ameryce, jak w Europie, niezależnie od tego, czy będzie to serial animowany, czy aktorski.

Cała konwencjonalna filozofia na początku 2000 roku była przeciwko Winx Club, ale Straffi wierzył w serial — wierzył w kreskówkę dla dziewcząt o dziewczynach, wierzył w jasne i modne wizualizacje i wierzył w złożoną fabułę, która nie pasowała dyrektorom. Wspomina chwile sprzed ponad 20 lat, kiedy rozmawiał z przyjaciółmi dziennikarzami o swoim ówczesnym projekcie Tommy & Oscar, gdy właśnie zaczął tworzyć pierwsze szkice Winx Club .

„Mówiłem im: „Ok, Tommy i Oscar to fajna kreskówka, która dobrze sobie radzi w rankingach, ale uwierz mi, następna, którą przygotuję, będzie 20 razy bardziej znana i popularna” – śmieje się. „Czułem się bardzo arogancki! Ale nie ma marzeń bez pasji. Byłem bardzo przytłoczony sukcesem.”

© Tłumaczenie przygotowane przez Flamli tylko i wyłączenie dla WinxBlogger.pl
© Artykuł pochodzi ze strony www.polygon.com.