Lau
❧ Ruch oporu i mroczny świat to coś co mnie przekonuje . Trix u władzy..Magix zniszczony, Layla zgineła, bohaterowie wątpią w swoja przyszłość.
❧ Typowe opowiadanie pokazujące, iż jedna chwila może zmienić dosłownie wszystko, co znamy. Zwróciło moją uwagę już od początku - od razu przy opisie mojej ulubionej, starej i dobrej Stelli (zanim ją zniszczyło Rainbow). Bloom nie poznała Stelli ii nie pomogła jej, czarodziejki z Solarii nie ma, Winx nigdy się nie jednoczą, w Magicznym Wymiarze panuje chaos... to mi się spodobało. A drugim elementem jest uchwycenie delikatnej Flory na tle tych strasznych wydarzeń. No i smaku dodaje postać z równoległego świata, bo coś czuję, że gdyby nie ona, to ta szara i mroczna część historii nie była taka sama, jak ją opisano. To opowiadanie wciągnęło mnie od początku do końca i zaparło dech w piersiach. Brawo!
❧ Historia napisana przez nią jest spójna i całkiem lekko się ją czyta (co jest nieco dziwne, biorąc pod uwagę fabułę, ale cóż). Całe opowiadanie mi się podobało, jego mroczne klimaty, spiskowanie, jakiś podziemny ruch oporu. To, że nie wyjaśnia się nam wszystkiego ot tak, ale też bez przesady z tajemnicami. To wszystko jest dla mnie dobrze wyważone. Jednak pomimo tego opowiadanie ma jak dla mnie jeden, duży minus: mianowicie przedstawienie w nim Flory. Charakter zupełnie mi nie pasuje do czarodziejki natury, którą znamy. Jak dla mnie na tym miejscu bardziej sprawdziłaby się Layla, która na początku była taką nieśmiałą, nieogarniętą osobą. Nie zmienia to jednak faktu, że ze wszystkich tych opowiadań, to właśnie to nadal jest dla mnie najlepsze.
❧ Opowiadanie Lau jest niezwykle klimatyczne, posiada bardzo ciekawy wątek fabularny obrazujący co się stanie gdy zło zwycięża. Bardzo spodobało mi się stworzenie rebelii walczącej z Trix czyli takim imperatorem. Śmierć pewnych osób jako przegrane walki z oddziałami wroga dodają takiego dreszczu emocji.
❧ Pomijając to, że lubię taką tematykę, temat jest przedstawiony bardzo dobrze. Opowiadanie jest klimatyczne, ma świetny, wzruszający koniec i nie zawiera błędów. To ta historia podobała mi się najbardziej, zdecydowanie.
❧ Jej opowiadanie ma złożone zdania, co może się chwali, ale czasami chyba, jak na mnie, były nieco zbyt złożone. Opowiadanie podobało mi się, mimo, że Ahisa jest totalnie do odstrzału, a ona nawet nie umarła (złego oczywiście diabli nie biorą). To była najbardziej wkurzająca postać.
❧ To opowiadanie zdecydowanie najbardziej mi się spodobało. Od początku czuć mroczny klimat, a opisy są dokładne, nie na "odczep się". Spodobał mi się pomysł ze spiskiem, ruchem oporu i oczywiście śmierć rudzielca i jej chłoptasia. Cieszę się, że skupiłaś się na postaci Flory, ciekawie opisałaś jej uczucia, a finałowa scena z upadkiem była mega. Brakuje czegoś takiego w serialu. Plus zaskoczyła mnie także śmierć Layli. Brakuje mi rozwinięcia postaci z rogami, nie bardzo ogarniam kim ona rzeczywiście była w głównej linii czasowej. No i czemu miała rogi XD.

Crazy Princess
❧ Trzyma w napięciu przez cały czas. Każdy fragment przenosił nas do innej części opowieści, co mi się bardzo podoba, daje to taki efekt wielowymiarowości. Wszystko opisane jest jasno, nie muszę domyślać się co autor miał na myśli, a jednocześnie rzeczy niedopowiedziane mogę sobie sama dopowiedzieć i wciąż opowiadanie ma sens. Mój ulubiony fragment to jak Flora obserwuje pokój Stelli. Zaraz po skończeniu czytania miałam myśl 'to koniec? chcę więcej'. Teraz jednak jak o tym myślę, to opowiadanie jest zrobione od początku do końca. Nie ma co tu dodawać. Jest idealne.
❧ Śmierć głównych bohaterek, Trix zdobyły płomień. Watek pozostałych Winx, które próbowały zapobiec nieszczęściu także dobry.
❧ Historia przedstawiona przez nią jest ciekawa. Już na początku mamy morderstwo i jest mrocznie, ale mimo to czytając da się wyczuć przez większość czasu ten Winxowy klimat. Co prawda opowiadanie ma też trochę dziur logicznych, których nie sposób pominąć, czytając je, ale zamysł na całą historię wydaje się całkiem niezły, choć niedopracowany.
❧ Może nie powinnam się śmiać, ale bardzo rozbawiły mnie niektóre momenty. Crazy przedstawiła Trix genialnie. Czułam się, jakbym spotkała prawdziwe czarownice prosto z serialu. Może to źle zabrzmi, ale podobał mi się sam pomysł tego, co się stało. Może niekoniecznie przekonana jestem do faktu wysłania uczennic pierwszego roku, lecz mimo to całość bardzo mi się podobała. Znalazłam parę drobnych błędów, jednak nie zakłóciły one odbioru pracy.
❧ Opowiadanie Crazy Princess jest klimatyczne i pokazuje co by się stało gdyby Bloom nie pomogła Stelli przez zwykłą zmianę planów na ten jeden dzień. Bardzo spodobało mi się to że wszystko było takie nagłe, że odnaleziono ciało dziewczyny która nie znana jest nikomu. Wyruszają 2 grupy poszukiwawcze odnaleźć przyczyn tej tragedii. Przygotowania do poszukiwań, odpowiednie upodobanie się postaci do ludzi by niczego nie podejrzewali. To wszystko nadało takiej tajemnicy która bardzo zaciekawia czytelnika.
❧ Nie miałem za bardzo czego się przyczepić, albo nie było też czegoś, co przyczepiło się moich wybrednych nerwów. No cóż, czytało się je nieźle, historia naprawdę spoko, postacie wydają się sensowne. Coś takiego nawet bym widział jako alternatywną historię pierwszego sezonu Winx. Chociaż to zabijanie Bloom nie było chyba aż tak konieczne... albo było...? a dobra, Knuta wybili to Bloom też musiała pójść do piachu. Co też dodaje takiego naprawdę smutnego akcentu, rodzice czekają na córkę nie wiedząc, że nie zobaczą jej żywej. Więc nawet nie wiem czemu czepiam się tego elementu. Akcja z Icy działającą na własną rękę gdyż ma swoje powody by zostawić resztę Trix w Magix, oraz ogólna potrzeba Bloom rozwiązania sprawy morderstwa w parku były chyba moją ulubionymi częściami tej historii... a jeszcze sceny z Florą. Przy okazji, u Lau też bardzo podobała mi się Flora i jej zachowania.

Ignis
❧ Pragnę przekazać swój głos na Ignis między innymi ze względu na jej zamiłowanie do przedstawiania drugoplanowych postaci w świetle reflektorów i nadawanie im głębi. Ponadto zdecydowała się na rozwinięcie jednego wątku - akcji poszukiwawczej i pozostawić w domyśle, jak dalej potoczyły się losy Winx w taki sposób, że jednoznacznie nie można określić, czy będą miały one negatywne, czy pozytywne zakończenie. Taki zabieg pozwala czytelnikowi na zagłębienie się w tą historię z poczuciem, że sama w sobie stanowi pytanie o to jakie znaczenie dla Magicznego Wymiaru ma tak naprawdę Bloom. Ostatecznie opowiadanie to razem ze swoją wartką i zwięzłą akcją stanowi ciekawą realizację tematu, z którą warto się zapoznać. Dodam, że postać gnoma Stefana poruszyła moje serce swoją prostotą, ale też ciepłem z którym została zaprezentowana.
❧ Cieszę się, że do przygody dołączyły czarodziejki o których niewiele dowiedzieliśmy się w serialu. Paca jest świetnie napisana, jednak czasem trochę się gubiłam w tym co kto mówił. To co dla mnie jest niesamowite w tym opowiadaniu to to, że finalnie Winx Club mógł powstać. Tecna, Flora i Musa żyją, Stella się znalazła (matko jak bym chciała przeczytać o jej przygodach na Ziemi!), Bloom poleciała do Magixu, a los Layli nie został przesądzony, wciąż może być dobra.
❧ Na początku zdziwiłam się, co tu robią Galatea czy Nova, skoro pojawiają się one dopiero w serii trzeciej. Nie wpadło mi od razu na myśl, że od momentu, gdy Bloom i Stella powinny się spotkać, minęło tyle czasu (byłam święcie przekonana, że ramy czasowe obejmują pierwszą serię xd). Moją ulubioną postacią w tym opowiadaniu jest porywcza Layla, której "misja" bardzo do tej historii pasuje. Do tego Musa nie jest ukazana jako wspaniała czarodziejka, a te spory między Novą są zabawne xd. Tutaj też jeden moment zmienia wszystko, aczkolwiek jednak kończy się szczęśliwie - z dużym opóźnieniem, ale szczęśliwie. To ukazanie fabuły w ten sposób, iż koniec końców wszystko musi się zdarzyć prędzej czy później. Gratuluję!
❧ Autorka w swoim opowiadaniu na pierwszy plan wysuwa postaci drugoplanowe czy epizodyczne. Bardzo podoba mi się ten pomysł, żeby zamiast oryginalnych bohaterek wpleść też inne. Historia ma nutkę oryginalności, dzięki poszukiwaniom czy przejściu innej niż w oryginale dziewczyny na "mroczną stronę". Strona stylistyczna nie kuleje, jest dobrze, a nawet bardzo dobrze.
❧ Ignis ma charakterystyczny styl pisania oraz nie popełnia błędów. Żarty bawią, a historia trzyma w napięciu, mimo że atmosfera w żadnym wypadku nie jest ciężka. W pozytywny sposób zaskoczyło mnie rozwiązanie sprawy Stelli i końcówka: spodziewałam się czegoś smutniejszego, a pozytywne zakończenie się wyróżnia.
❧ Bardzo zaskoczył mnie fakt, iż Stella żyje. Z chęcią obejrzałabym coś takiego w serialu, jak radzi sobie na Ziemii bez magii. Z jej żartami byłoby zabawnie. No i szkoda, że Bloom przeżyła... No ale nie można mieć wszystkiego. Druga rzecz jaka mnie zaskoczyła to pomoc Layli Darkarowi. Trochę pogubiłam się w linii czasowej. Poza tym czym Darkar ją terroryzował, że poszła szukać Bloom? Jakoś nie bardzo mi pasowała w tej roli "złej". Mimo wszystko opowiadanie na plus, widać, że miałaś ciekawy pomysł na realizację, tekst był spójny i bez błędów.

Lunaris
❧ Chcę oddać swój głos na pracę Lunaris z racji tego, że wyróżniła się swoim podejściem do tematu - wszystko zmienia nie brak Bloom, a pojawienie się Varandy, której miejsce niejako zajęła. Dodatkowo potraktowała dziewczyny z klubu Winx jako osoby niezwykle ambitne, rozwijając ich postaci i zmieniając je w pionki w politycznej grze odbywanej przez władców Magicznego Wymiaru. Tak jak inne autorki odebrała bajkowość temu wszechświatowi, ale uczyniła to nie za pomocą rozpętania wojny, ale tajemnych porachunków między królestwami. To rozwiązanie doprowadziło do powstania nietuzinkowej historii, która potrafi zaskoczyć, ale da się w niej znaleźć ślady dobrych relacji panujących pomiędzy niektórymi postaciami, które znamy już z serialu i przez to ma ona słodo-gorzki wymiar.
❧ Otrzymujesz głos za zabawę retrospekcją, środkiem, który jest trudny w zastosowaniu, a Tobie wyszedł nawet zgrabnie. Piszesz zdecydowanie bardziej zachowawczo, historia, którą wymyśliłaś ma potencjał, moim skromnym zdaniem ze wszystkich poza Florianem największy. Niestety, zostawiłaś zbyt dużo niewiadomych, bym Cię wyżej ocenił, ale szanuję za próbę zrobienia czegoś naprawdę ambitnego. Gdyby bardziej dopracować pewne rzeczy to byłby to naprawdę mocny materiał nawet na książkę.
❧ + UWAGI: Pomysł jest całkiem w porządku, mało błędów, jednak... Jednak, kiedy czytałam je po raz pierwszy, pogubiłam się parę razy, o co w tym wszystkim chodzi. Rozumiem charakter opowiadania, jednak jak na sam początek zbyt dużo w nim niewiadomych. Uważam, że Lunaris mogłaby stworzyć z tego dobrze, rozbudowane fanfiction. Wtedy pewnie wiele kwestii byłoby wiele jaśniejszych niż w tej chwili.

Florian Infinity
❧ Paradoksalnie jedyne opowiadanie, które mnie rozbawiło i które nie jest pompatyczne i nadęte czegoś tak absurdalnego nie czytałem od czasów "Lesia" Chmielewskiej lub "Ferdydurke" Gombrowicza. Szczerze uwielbiam, jak Florian robi sobie jaja z serii podnosząc absurd i pastisz do rangi sztuki. Tego nie powstydziłby się sam Paolo Coelho, naprawdę! Florian, nie wiem, czy to dobrze, że czytam to będąc pod wpływem, ale chapeau bas - jako jedyny pojechałeś po bandzie i pobawiłeś się konwencją, nie mogę tego nie docenić!