Atelie napisał/a:
Wow jeszcze lepsze niż poprzednie.

Atelie napisał/a:
A ona jest tylko jedyna czarodziejką? A ta blizna zabija ją?

Jaqueline napisał/a:
Gdyby nie kolor oczu, nikt by nie pomyslał, że są rodzeństwem. Mikael był czternaście lat starszy od dziewczyny.

Jaqueline napisał/a:
Od tamtego strasznego dnia był jej całym światem, a ona jego. Oboje zagubieni, dbali o siebie nawzajem. Nie potrafili bez siebie zyć. On nie mógłby znieść, gdyby ona zginęła. Chronił siostrę i dbał o nią, jakby miała za chwilę zniknąć.

Jaqueline napisał/a:
Imię konia brzmiało Kaisa. Sophia dostała go będąc małą dziewczynką, teraz ten stary zwierzak był jeszcze jedną pamiątką z przeszłości. Dziewczyna uwielbiała go, dbała o niego i kochała na nim jeździć. Buddy, który często opiekował się koniem Sophii, był służącym jej rodziny i mimo tego, że podczas rewolucji cała rodzina straciła majątek i musiała przez dwanaście lat ukrywać się przed złym królem, on pozostał jej wierny.
Dziewczyna zrobiła to niechętnie, jednak nie było czasu na kłótnie, ponieważ grupa strażników była coraz bliżej.
Znalazł ją na ulicy ledwo zywą i przeniósł tutaj, do ukrytego, starozytnego miasta mieszczącego się w dolinie Dziesięciu Gór. Odetchną z ulgą. Mimo ran Sophia przeżyła. Szkoda że ich rodzice nie mieli tyle szczęścia.

Jaqueline napisał/a:
- Wiesz, że powinnaś używac magii tylko w obronie własnej! - krzyknął jej brat.
- Ty powinnas już nie żyć - szepnął.
To ją zabolało, w oczach pojawiły się łzy. Wzięła swoją kurtkę od Jeanette, którą ta trzymała w ręku, już zaszytą. Jeszcze raz spojrzała w oczy Mikaela i wybiegła z pomieszczenia.

Jaqueline napisał/a:
Spacerowała samotnie po mieście i zastanawiała się nad słowami Mikaela. Było jej smutno, nigdy nie spodziewała się po swoim bracie takiego zachowania. Nie wiedziała, co ma na ten temat myśleć. Była jedyną osob,a na planecie, której nie odebrano mgaii - szczęśliwie tego uniknęła. Każdy najdrobniejszy czar męczył ją, czasami sprawiał jej ból. Nie miała dość siły, żeby zmierzyć się z fałszywym królem, jednak bardzo chciała, żeby nastał koniec, żeby niebo nie było jużtakie ponure, a życie stało się o wiele piękniejsze.

Jaqueline napisał/a:
- Och, Buddy, wystraszyłes mnie.
Dopiero po chwili zauważyła, że ;przyprowadził jej konia. Dziewczyna przytuliła się do Buddy'ego i szepnęła "Dziękuję ci, Buddy!", po czym zaczęła głaskać konia i powoli uspokajała się.
Odwróciła się i zauważyła grupę strażników goniących troje ludzi. Kobietę o blond włosach w biaej sukience oraz dziewczynę w jej wielu, także ubraną w sukienkę i podobną do matki. Za nimi biegł rudy chłopak, o rok starszy od Sophii, który próbował bronić się przed strażnikami, jednak nie miał czym.
Sophia bez namysłu pobiegła w ich stronę i zobaczyła, że trójka ludzi wpadła w ślepy zauek.

Jaqueline napisał/a:
- Umiesz używać miecza? - spytała chłopaka. Ten kiwnął głową, więc Sophia podała mu trzymany w jej ręku przedmiot.
Miała na sobie zieloną sukienkę na ramiączka oraz białe rękawiczki bez palców. Jej buty, ciemniejszego koloru niż sukienka, sięgały do kolan, a skrzydła wyróżniały się niebieskim kolorem. Przy sukience pojawił się pas, przy którym miała kolejny miecz, który wyciągnęła.^

Reverienne napisał/a:
Twierdzisz, że opowiadanie wyszło beznadziejnie - ja powiem Ci, że jesteś niedoświadczona w ocenianiu - jeżeli chcesz, pokażę Ci prawdziwą beznadzieję... Znalazły się literówki, drobne błędy; całkiem sporo fragmentów zmieniłabym, ale to głównie kosmetyczne poprawki. Radzę Ci zaufać bardziej w swoje możliwości - o ile tego fragmentu nie oceniam na szóstkę, to poprzednie naprawdę mi się podobały - to jasny werdykt, że piszesz ładnie i porządnie, zwłaszcza że mnie nie zadowala byle co.