Loki... Czy mi się wydaje, czy może jego serduszko mięknie? On i opiekuńczość? Tego to jeszcze nie było. I wreszcie przyznał się do tego, czego my faceci boimy się najbardziej. Zmieniłaś jego oblicze o sto osiemdziesiąt stopni. Z oschłego egoisty stał się opiekuńczy i współczujący.

Ich związek wreszcie nabiera tej dynamiki, której tak bardzo mi brakowało. Jestem bardzo ciekaw jak dalej potoczą się ich losy.

Poprosiłbym o rozwinięcie wątków innych bohaterów, takich jak chociażby Atena.

Kwestia bogów została wyjaśniona, ale co z tym zmierzchem, bo nie rozumiem?
W moim przekonaniu zmierzch kogoś (czegoś) to jest to powolny i mimowolny upadek niosący za sobą nieokreślone skutki w dłuższym okresie czasu. - Również proszę o wyjaśnienie.

Co do wyglądu Karoliny to powiem tyle, że mniej podoba mi się jej fryzura, ale za to strój po prostu boski!

Tak jak Karolina jestem tęższa od reszty, więc rozumiem jak musiała się wtedy czuć. Ukazujesz prawdę, że jak ktoś nie jest inny jak reszta, będzie zawsze wystawał i może poczuć się łatwo gorzej.

Czytając dalej o jej dzieciństwie, myślę, że ta próbuje udowodnić sobie, że jest silna nawet jak się boi. Czy dobrze rozumuję? Czy ona próbuje ukryć swoje słabości? Nie zazdroszczę jej rodziców. Matka zamiast sprzeciwić się ojcu, siedzi cicho jak ten ją bije. Nie wiem, czy nie przesadzasz z jej wspaniałą rodzinką... Przynajmniej dowiedziałam się, dlaczego włosy naszej czarownicy są takie jak są. Dziwię się dlaczego tylko tam wróciła, albo komuś tego nie zgłosiła

Z jej ręki wydobył się blask. Jednak coś było nie tak. Dziewczyna czuła wyraźną zaporę w umyśle Ateny, przez która nie mogła się przebić, nie wiedziała jak. Zanim zdążyła jej to powiedzieć, blask odwrócił się przeciwko niej i z impetem odepchnął do tyłu.
Chłopak szybko zorientował się, że w jego stronę coś - a raczej ktoś - leci. W ostatniej chwili odsunął się, a Karolina wylądowała na jego miejscu, mocno uderzając plecami o podłogę. Pierwsze, co do niej dotarło, to dwa ostatnie słowa regułki zaklęcia. Spojrzała w stronę źródła dźwięku. To był Loki, który niestety za późno zorientował się, co się dzieje.
Białe światło oślepiło ich oboje, a potem pojawił się jakiś obraz. Od razu było widać, że jest nierzeczywisty. Kolory była takie... bardziej szare. Oboje widzieli to samo, jako osoby trzecie, w ogóle nieistniejące w tamtym świecie.

Minęły trzy miesiące od wycieczki w góry. Pogoda gwałtownie się zmieniła. Ciepłe dni zmieniły się w śnieżne wichury i wielkie mrozy. Ciężkie chmury gromadziły się nad Magix, lecz i tak to zawsze nad Chmurną Wieżą była burza z piorunami i ulewami, a w tym przypadku gęstym śniegiem.
W tym czasie Loki i Karolina zdążyli wymyślić już parę pojedynków. Ich aktualny wynik wynosił 1:3 dla Karoliny. Za każdym razem cieszyła się jak dziecko i przedrzeźniała go z tego powodu. Nie wiedziała jednak, że taki był plan szatyna. Na początku chciał dać jej wygrać kilka pojedynków, aby nie zniechęciła się i zawsze miała jakąś nadzieję, że może go pokonać.
Teraz jednak miał zamiar wygrać. Wymyślił coś ryzykownego i ekstremalnego. Nic nie mówiąc czarownicy, zaprowadził ją na dach Chmurnej Wieży, gdzie czekała na nią już iluzja drewnianej, poskręcanej ślizgawki.
- Co to ma być? - spytała spojrzawszy na dół.
Ślizgawka zaczynała się na dachu, a kończyła za jeziorem Roccaluce. Była długa, kręta i nie posiadała żadnych zabezpieczeń, w dodatku przed samą metą musieli wskoczyć do wody.
- Zjazd na deskorolce. Mówiłaś mi kiedyś, że byłaś najlepsza w swoim mieście - podał jej czterokołową deskę.
- Pewnie. Szykuj się na kolejny łomot - zaśmiała się i stanęła na linii startu.
- Jesteś pewna, że chcesz to zrobić? - chciał się upewnić.
- Kierownik - tak przedrzeźniała go, gdyż jako przewodniczący kierował wieloma sprawami i projektami - to, że się boisz, nie znaczy, że ja też.
- Ja się boję? Jeszcze zobaczymy, moja czarodziejeczko.
Karolina przewróciła oczami. Skupiła się na drodze, obmyślając już plan zjazdu. Nagle dzwonek w telefonie zaalarmował ich, że mogą już ruszać.
Wystartowali równocześnie. Jechali łeb w łeb, gdy Loki zaczął wychodzić na prowadzenie. Przed nimi znajdował się pierwszy zakręt. Karolina przyjęła odpowiednią pozycję, na chwilę jej deskorolka oderwała się od drewnianej platformy, okręciła się z deskorolką dookoła własnej osi i wylądowała tuż przed przewodniczącym, śmiejąc się. Jechali z zawrotną prędkością, więc meta znajdowała się tuż przed nimi. Karolinę zmurowało. Aby wygrać ten pojedynek, musiałaby zanurkować w wodzie. Zimnej, lodowatej wodzie. Rozdrażniona straciła rytm, próbując jakoś wyprostować tor jazdy, pogorszyła tylko swoją sytuację. Straciła równowagę i zleciała ze ślizgawki.
Loki właśnie przygotowywał się do wyprzedzenia jej. Tak się składa, że przygotował przed samą wodą małą niespodziankę dla pierwszego przejeżdżającego, dlatego dał się wyprzedzić. Kto powiedział, że mają grać fair? Tego nie było w ich umowie. Wtedy jednak Karolina zaczęła się chwiać, jej deskorolka jechała niebezpiecznym slalomem, a chwilę później stracił ją z oczu. Nie namyślając się zbytnio, przemienił się w demona, a potem zniknął. Pojawił się na ziemi, spojrzał w górę i wyciągnął ręce, a chwilę potem złapał Karolinę. Była całkowicie oszołomiona, strach sparaliżował ją i nie mogła nawet krzyczeć. Miała szczęście, że była na prowadzeniu.
Wreszcie wypuściła gwałtownie powietrze i rozluźniła się nieco.
- No proszę, proszę. Cóż to za skowronek spadł mi w ręce? A mówi się, że nic z nieba nie spada - zaśmiał się.
- Daruj sobie. Takie gadki to możesz mówić do ponad połowy dziewczyn, które wzdychają na twój widok, ale nie do mnie - syknęła.
- Hm... To może lepiej będzie pasować to: bolało, gdy spadłaś z nieba? - spytał uwodzicielko.
- Morda w torbę i mnie puść! - zaczęła się wiercić.
- Oczywiście, tylko najpierw ostudzę trochę twój temperament, wrzucając cię do wody - ruszył w kierunku jeziora.
- Co?! Nie! Tylko nie do wody! Puszczaj mnie! Rozchoruję się! - zaczęła panikować.
- Hej, uspokój się, tylko żartowałem! - puścił ją, po czym pstryknął palcami i drewniana platforma zniknęła. - Wygrałem. Dłużej utrzymałem się na deskorolce.
- Niech ci będzie - burknęła.
- Wiesz co, znudziły mi się te pojedynki.
- Co? Przecież dopiero zaczęliśmy. Już ci się znudziły?
- No bo wiesz, trochę to nudne, zero determinacji. Co z tego, że wygrasz lub przegrasz, jak i tak nic z tego nie będziesz mieć?
- Niech zgadnę, masz jakiś lepszy pomysł - Loki uśmiechnął się diabolicznie, po czym zniknął i w mgnieniu oka pojawił się na jej plecami.
- A co powiesz na nagrody? - wyszeptał jej do ucha.
- Możesz o tym zapo...
- Jesteś pewna? - Loki pstryknął palcami, a przed Karoliną zaczęła unosić się fotografia z nią w transformacji. Dziewczyna szybko ją wzięła, podarła na milion kawałeczków i wyrzuciła na swoje boki. Zrobiła duży krok do przodu, aby uwolnić się od Pana Hellboy'a.
- Niech ci będzie - ruszyła w stronę szkoły dumnym krokiem.

- A co to się stało, że dzisiaj się nie obżerasz, Karolina?
- Masz coś do mojego jedzenia? Czep się swojego koryta

Kurde, jak nic zaraz tak cię pobiję, że ten uśmieszek nigdy więcej nie pojawi się na tej twojej gębie!

- Karolina proszona jest do mojego gabinetu na rozmowę.

- Już się za mną stęskniłaś? - uśmiechnął się zadziornie.
- Odczep się wreszcie. Chcę cię o coś zapytać.
- Niech zgadnę, pewnie ci zimno i chcesz, abym ogrzał cię swoim ciałem.
- Ugh! Mam cię już po dziurki w nosie! Czep się kogoś innego!